‘Οσο η Βουλή με τους συγκεκριμένους συσχετισμούς δεν ανταποκρίνεται στις προτεραιότητες της αναβάθμισης του πολιτικού συστήματος, τότε η μάχη θα κρίνεται και έξω από την Βουλή. Ακόμα και από νέες κομματικές κινήσεις και καινούργια πολιτικά μορφώματα.
Ο τίτλος αυτού του άρθρου σκόπιμα είναι προκλητικός. Θέλει να αφυπνίσει όλους εκείνους που υποτιμούν την πράξη απελπισίας του Πάνου Ρούτσι με την απεργία πείνας έξω από το Ελληνικό Κοινοβούλιο, στο Σύνταγμα. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που μιλούν απαξιωτικά για την Μαρία Καρυστιανού. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που στο δίλημμα: έρευνα με όλα τα μέσα για την τραγωδία στα Τέμπη ή συνεχείς δικαιολογίες για την κυβέρνηση και τους θεσμούς της Δικαιοσύνης απαντούν υπέρ της δεύτερης επιλογής. Είναι αφύπνιση και για τα πολιτικά κόμματα τα οποία ανησυχούν- πίσω από τις δηλώσεις- για τα κοινωνικά κινήματα «από τα κάτω» επειδή δεν έχουν τις εγγυήσεις από τα στερεότυπα της παραδοσιακής πολιτικής δράσης. Οι μαζικές κινητοποιήσεις για τα Τέμπη χωρίς τον άμεσο σχεδιασμό των κομματικών επιτελείων επιβεβαιώνουν ότι ο θυμός αναζητά πολιτική έκφραση. Και ο θυμός δεν προέρχεται μόνο από τα συναισθήματα για τα αθώα θύματα της τραγωδίας του ελληνικού σιδηροδρόμου. Ο θυμός βρίσκεται στο γεγονός ότι κορυφαίοι θεσμικοί παράγοντες της κυβέρνησης και της Δικαιοσύνης δεν είναι συμπαραστάτες στους συγγενείς των θυμάτων, αλλά επικριτές. Τους κρίνουν με μεγαλύτερη αυστηρότητα από όσο κρίνουν άχρηστους υπουργούς, κομματικά στελέχη και κρατικούς προϊστάμενους.
Επομένως η αλληλεγγύη στον Πάνο Ρούτσι είναι μια επιλογή πίεσης να εξαντληθούν όλα τα μέσα, όλα τα εργαλεία, για να πέσει ακόμα πιο μεγάλο φως σε ένα έγκλημα στο οποίο συνυπεύθυνοι είναι το κράτος και η ιδιωτική εταιρεία. Η εταιρεία μάλιστα που συνεχίζει τις διαδρομές της σιδηροδρομικής γραμμής με την ίδια ανασφάλεια και με καινούργια προβλήματα!
Έξω από την Βουλή δεν είναι οι «αγανακτισμένοι» επειδή έχασαν μισθούς και προνόμια. Είναι όσοι πιστεύουν στον Ανθρωπισμό και στην Δικαιοσύνη. Ας ορίσουμε –για να καταλάβει κανείς τις διαφορές από το παρελθόν του 2011-ως Μεταϋλιστικά αιτήματα. Η μάχη για την Δημοκρατία αφορά την Βουλή η οποία πρέπει να δράσει χωρίς εμπόδια από τις αλχημείες της κυβερνητικής πλειοψηφίας. Η μάχη για την Δημοκρατία είναι να τεθούν στον δημόσιο διάλογο οι αβελτηρίες των θεσμικών οργάνων της Δικαιοσύνης. Η μάχη για την Δημοκρατία αφορά στο να έχουν λόγο οι πολίτες και τα κοινωνικά κινήματα. Όσο η Βουλή με τους συγκεκριμένους συσχετισμούς δεν ανταποκρίνεται στις προτεραιότητες της αναβάθμισης του πολιτικού συστήματος, τότε η μάχη θα κρίνεται και έξω από την Βουλή. Ακόμα και από νέες κομματικές κινήσεις και καινούργια πολιτικά μορφώματα. Αν δεν θέλουμε να εξελιχθεί αυτή η κατάσταση σε μια αχαρτογράφητη πολιτική γεωγραφία πρέπει να υπάρξει αντιστοίχιση κοινωνικής και κομματικής αντιπολίτευσης. Αυτή η ανάγκη σημαίνει τον συντονισμό των κομμάτων του προοδευτικού χώρου για πίεση προς την κυβερνητική γραμμή. Σημαίνει την χρήσιμη κριτική στάση για τους κυβερνητικούς χειρισμούς μέσα στην ΝΔ. Σημαίνει τέλος, πρωτοβουλίες στο θεσμικό και στο Ευρωπαϊκό επίπεδο για να διαλευκανθούν όλα τα δεδομένα του εγκλήματος. Η μάχη για την Δημοκρατία προφανώς δεν θέλει θεωρίες συνομωσίας αλλά θέλει και εμπιστοσύνη στην κοινωνία των πολιτών. Γιατί όπως λέει ο Γάλλος φιλόσοφος Ζάκ Ρανσιέρ δεν μπορούμε να ανεχόμαστε μια «Δημοκρατία χωρίς Λαό»
(O Θόδωρος Μαργαρίτης είναι μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ /ΚΙΝΑΛ, Γραμματέας της κίνησης Ανανεωτική Αριστερά)