Ξέρω, ξέρω, πράσινη ανάπτυξη, κλιματική κρίση, φαινόμενο του θερμοκηπίου, αλλά αρχίζει και γίνεται ολίγον ενοχλητικό να τιγκάρει ο τόπος από αιολικά πάρκα για να πίνουν τον εσπρέσσο τους οι Αθηνέζοι με λιγότερη μπουρούχα στα πλεμόνια.
Αγαπητές αναγνώστριες και αγαπητοί αναγνώστες με ξέρετε εμένα, βλαχαδερό από την πέτσα μέχρι την πατσιά.
Τρίκαλο που με αποκαλούσε κι ο Πετράν με την καταγωγή από τον πολιτισμένο Βόλο, Τρίκαλο περήφανο και χαμογελαστό.
Κι επειδή είμαι ο άνθρωπος (συγγνώμη, ο λειτουργός του Τύπου!) που όλα τα διαβάζει, λογικό είναι να ξεκοκαλίζω και τις ιστοσελίδες του τόπου μου.
Βλέπε, ας πούμε, το μαχητικό trikkipress, που συχνά πυκνά βγάνει “ενοχλητικές ειδήσεις”. Από εκείνες που κάποιοι θα ήθελαν να μην κάνουν ποτέ την εμφάνισή τους, για να μην κουνιέται η βάρκα…
Καταλαβαινόμαστε υποθέτω και πάω κατευθείαν στο ψητό. Στις ανεμογεννήτριες που κατακτούν όλο και περισσότερες βουνοκορφές στα μέρη μας. Ξέρω, ξέρω, πράσινη ανάπτυξη, κλιματική κρίση, φαινόμενο του θερμοκηπίου, αλλά αρχίζει και γίνεται ολίγον ενοχλητικό να τιγκάρει ο τόπος από αιολικά πάρκα για να πίνουν τον εσπρέσσο τους οι Αθηνέζοι με λιγότερη μπουρούχα στα πλεμόνια. Καταλαβαίνω τον πόνο τους, αντιλαμβάνομαι και τις αγωνιώδεις επισημάνσεις των επιστημόνων, Φυσικό τελείωσα δεν τελείωσα κοινωνιολογία και έχω περάσει ως μαθήματα επιλογής τόσο τη Ρύπανση όσο και τη Μετεωρολογία.
Καταλαβαίνω.
Άλλο αυτό, όμως, άλλο το λετζίτ άγχος για το μέλλον του πλανήτη και άλλο η πρεμούρα να φισκάρουμε τσίγκινες λεπίδες τα όρη χωρίς κανέναν περιορισμό και σχεδιασμό.
Ξαναβλέπε, ας πούμε, το πρόσφατο ρεπορτάζ του Trikkipress με τίτλο “Αποχαιρέτα τα χωριά που χάνεις για να περάσουν οι ανεμογεννήτριες”. Σημείωνε εκεί η ιστοσελίδα:
“Ακολουθώντας την μέθοδο μεταφοράς των Α/Γ στα αιολικά πάρκα στην χώρα μας με τις μεγάλες νταλίκες βλέπουμε ότι για την μεταφορά τους στις κορυφές Όρνιο, Τσούμα και Μπάτης θα γίνουν από το δρόμο Πύλη – Ελάτη – Περτούλι – Νεραϊδοχώρι. Το πως όμως θα γίνει η διέλευση από τα χωριά δεν το μελετούν.
Η μελέτη θα έπρεπε να περιγράφει τον τρόπο μεταφοράς εάν επρόκειτο για διαφορετικό από αυτόν που χρησιμοποιείτε στη χώρα μας (μεταφορά σε επί καθήμενη νταλίκα το μήκος αυτής ξεπερνά τα 70 μέτρα).
Με τον τρόπο αυτό, για να μπορέσει να περάσει εντός του οικισμού της Ελάτης θα πρέπει να κατεδαφιστούν αρκετά κτίρια όπως για παράδειγμα το ξενοδοχείο «Αρχοντικό A» , «Ξενοδοχείο B» και την οικία του Ε. Α., επίσης καθαίρεση μέρους της οικίας Μ. απέναντι από το ξενοδοχείο Δ.
Επίσης θα πρέπει να γίνουν εκσκαφές τα οικόπεδα Χ. Χ. στη θέση Κανάβια και αρκετές εκσκαφές/καθαιρέσεις επί της κεντρικής οδού»”.
Από τα ονόματα που παραθέτει η ιστοσελίδα κράτησα μόνο τα αρχικά για να είμαστε φίλοι. Όσο για τις κατεδαφίσεις, τις καθαιρέσεις και τις εκσκαφές, εμπίπτουν στις αναγκαστικές απαλλοτριώσεις όπου, σύμφωνα με το Σύνταγμα, “το δημόσιο συμφέρον πάντοτε υπερτερεί”. Μάλιστα, γνωρίζω, τη σκούφια τους πετάνε οι δικηγόροι για να τσακωθούν επ’ αυτού και άμα θέλετε να μάθετε περισσότερα έχει το γκουγκλάκι κάργα υλικό. Ένα απλό σερτς και θα γίνετε σοφότεροι και σοφότερες!
Επειδή, όμως, εδώ έχετε να κάνετε με τον ρεπόρτερ Ξανθάκη, επιτρέψτε μου να προσθέσω πέντε πραγματάκια στο στόρι του “κυριαρχικού δικαιώματος απαλλοτρίωσης”. Από την Αμερική φερμένα και τη νεκρολογία της Κλαιρ Γκαουντάνι που μας άφησε χρόνους πριν από λίγες μέρες. Η οποία Γκαουντάνι στα τέλη του περασμένου αιώνα ετέθη επικεφαλής τόσο στο Connecticut College όσο και στην New London Development Corporation, μια “αναπτυξιακή εταιρεία” τύπου ΣΔΙΤ. Το Κολλέγιο είχε ως έδρα του την υποβαθμισμένη πόλη του Νιού Λόντον και η Κλαιρ έπεισε μια γιγαντιαία φαρμακευτική να χτίσει εκεί ένα ερευνητικό κέντρο αξίας 294 εκατομμυρίων δολαρίων “για να πάει μπροστά η περιοχή”. Δια ταύτα, προσπάθησε να “ξυρίσει” μια φτωχογειτονιά προκειμένου να χτιστούν σπίτια και ξενοδοχεία για τους εργαζόμενους και τους επισκέπτες του κέντρου. Μέσω, φυσικά, του “κυριαρχικού δικαιώματος απαλλοτρίωσης”…
Εννοείται ότι η φασούλα κατέληξε στα δικαστήρια (όλα καταλήγουν στα δικαστήρια, στις ΗΠΑ!), όπως εννοείται ότι κάποια στιγμή έφτασε στο Σαπρήμ Κορτ. Και εκεί, η “προοδευτική” πλειοψηφία έκρινε ότι το “κυριαρχικό δικαίωμα” υπερτερούσε των διαμαρτυρομένων κατοίκων και άντε γεια, τρία μηδέν. Απόφαση που ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων σε όλο το Στέητς και από τη μία οδήγησε περισσότερες από 40 πολιτείες να ενισχύσουν την προστασία της ατομικής ιδιοκτησίας ενώ από την άλλη ώθησε την Γκαουντάνι στην εθελουσία έξοδο καθώς αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την προεδρία του Connecticut College το 2001. Με αποζημίωση 898.410 δολάρια παρακαλώ…
Διόλου ασήμαντες λεπτομέρειες:
* Όταν το 2009 πήραν δρόμο οι φορολογικές ελαφρύνσεις για το ερευνητικό κέντρο του Νιου Λόντον, η γιγαντιαία φαρμακευτική έριξε μαύρη πέτρα πίσω της και μετέφερε αλλού το πρότζεκτ. Χωρίς ν’ ανοιγοκλείσει βλέφαρο.
* Η απόφαση του Σαπρήμ Κορτ, ελήφθη με πλειοψηφία 5 “προοδευτικοί” δικαστές, έναντι 4 “συντηρητικών”. Στους τελευταίους περιλαμβάνονταν και ο θερμός υποστηρικτής του τραμπισμού και διόλου ευχάριστος τύπος Κλάρενς Τόμας, ο οποίος, ωστόσο, έγραψε το εξής πολύ σωστό:
“Εδώ μιλάμε για ένα κοστοβόρο έργο οικιστικής ανάπτυξης, που βασίζεται σε μια αόριστη υπόσχεση για καινούριες δουλειές και αυξημένα φορολογικά έσοδα, αλλά βολεύει υπόπτως και τη γιγαντιαία φαρμακευτική”.
Ο τραμπιστής αυτά. Ο κάτι παραπάνω από δυσάρεστος τύπος.
Που είσαι ρε Μελίνα Τανάγρη να μας εξηγήσεις, πως γίνεται όλα να μπερδεύονται γλυκά;
